จากรูปที่อัพโหลดลง IG ผมก็เลื่อนๆอ่านคอมเมนต์แต่ผมสะดุดกับหนึ่งคอมเมนต์ที่ว่า "ทำไมถึงยังชอบถ่ายรูปจากกล้องฟิล์ม??? " ผมก็เลยจะพาเขาคนนั้นไปหาคำตอบ...
จากรูปที่อัพโหลดลง IG ผมก็ได้อ่านคอมเมนต์แต่ผมสะดุดกับหนึ่งคอมเมนต์ที่ว่า "ทำไมถึงยังชอบถ่ายรูปจากกล้องฟิล์ม??? " ผมเลยกดเข้าไปดู โปรไฟล์ ว่าคนนี้เขาคือใคร อ๋อที่แท้เป็นรุ่นน้องที่คณะนี่เอง ผมก็เลย DM ไปแซวเล่นๆว่า อยากรู้คำตอบไหม พรุ่งนี้ว่างไหมล่ะ เดี๋ยวพาไปหาคำตอบ
ข้อความได้ถูกส่งไปอยู่นาน ตกค่ำก็มีแจ้งเตือน ที่ตอบกลับมาสั้นๆว่า “ว่างครับพี่” สักพักก็มีความถามต่อ “แล้วพี่จะพาผมไปหาคำตอบจากที่ไหนครับ” ผมก็ส่ง Location ไปพร้อมระบุเวลา รุ่นน้องคนนี่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “แล้วเจอกันครับพี่!”
เช้าวันรุ่งขึ้นผมก็ได้ไปตามที่ผมนัดน้องไว้ และยืนถ่ายรูปอยู่แถวนั้นอยู่นาน สักพักได้ยินเสียงเรียกมาแต่ไกล โดยเรียกชื่อตาม ชื่อIG ของผม ก็แอบตกใจอยู่นิดๆ ว่าใครเรียกสักพักก็เห็นเด็กหนุ่มร่างโปร่ง มาใกล้ๆ ก็แนะนำตัวเลย ว่าผมมาจากที่พี่ DM หาผมว่าจะพาผมไปหาคำตอบ นะจำได้ไหม ผมได้แต่ยิ้มและพยักหน้าตอบกลับ เราก็คุยกันเรื่อยเปื่อยต่างๆนาๆ ผมก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายเป็นพักๆ ที่ระหว่างคุยกัน""
ผมสังเกตุเห็นใบหน้าของน้องที่เต็มไปด้วยคำถามมากมายเกี่ยวกับกล้องฟิล์ม"ผมเห็นพี่เล็งๆๆและปรับนู้นนี่นั่นอยู่นานกว่าจะกดถ่ายได้แต่ละรูป" (อยู่ๆน้องก็พูดขึ้นมา) ไหนๆผมขอลองส่องดูบ้างได้ไหมว่าเป็นอย่างไรบ้าง (ในใจเราก็กลัวว่าน้องจะเผลอกดชัตเตอร์) สวยไปอีกแบบนะพี่ ช่องมองภาพเล็กมากถึงขั้นต้องหรี่ตามอง แต่ก็ได้มุมมองสวยดีนะ ก็เลยถามน้องว่าอยากลองถ่ายไหม น้องก็ตอบ “ครับ” อย่างรวดเร็ว ด้วยความตื่นเต้นผมไม่รอช้ารีบเอากล้องฟิล์มตัวโปรดที่คล้องอยู่ยื่นให้กับน้องและน้องบอกกับผมว่า “ไม่เคยถ่ายรูปจากกล้องฟิล์มมาก่อนเลยนะ นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกของผมเลยนะ”
ผมไม่รอช้ารีบเอากล้องฟิล์มตัวโปรดที่คล้องอยู่ยื่นให้กับน้องและน้องบอกกับผมว่า “ไม่เคยถ่ายรูปจากกล้องฟิล์มมาก่อนเลยนะ นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกของผมเลยนะ”ก็เลยขอแกล้งสักหน่อย โดยที่ไม่บอกว่าปรับค่าอะไรบ้าง หมุนอะไรตรงไหน ฮ่าๆๆๆน้องก็ลองปรับๆเล่นๆหมุนๆตรงเลนส์เพื่อหาโฟกัส เริ่มบ่นพึมพํา ว่าทำไมไม่ชัดสักที แสงจะเป็นไงบ้างเนี้ยถ้าถ่ายออกมา จออะไรก็ไม่มีให้ดูสักพักพอหหมุนโพกัสได้ที่ แล้วน้องกำลังจะลั่นชัตเตอร์ น้องก็พูดขึ้นมาว่า ไม่ง่ายเลยเนอะพี่กว่าจะได้แต่ละรูป น้องเริ่มสนุกกับการถ่ายรูปจากกล้องฟิล์ม ส่วนรูปที่ถ่ายออกมาจะเป็นอย่างไรนั้นต้องมาลุ้นกันอีกที ฮ่าๆๆผมยืนมองน้องอยู่นานสังเกตุเห็นสีหน้าที่ออกมาว่าน้องสนุกการได้ลองสิ่งใหม่ที่ไม่ง่ายเลยเมื่อเทียบกับกล้องดิจิตอลที่สะดวกสบายกว่ามากเรายังเดินเรื่อยๆในระแวกนั้น เพื่อที่หามุมถ่ายรูปและการค้นหาคำตอบว่าทำไมผมถึงยังถ่ายรูปจากกล้องฟิล์ม
ระหว่างที่ผมกำลังจะยกกล้องเพื่อถ่าย วิวท้องถนนที่อยู่ข้างหน้า น้องก็เอ่ยถามผมขึ้นมาว่า พี่ถ้าเราถ่ายแล้วเราต้องน้ำฟิล์มไปล้างอีกใช่ไหม ใช้เวลานานเปล่ากว่าเราจะเห็นรูปจากที่เราถ่าย บลาๆ
เมื่อผมตอบคำถามจากที่น้องถามแล้ว น้องก็ถามต่ออีกทำไมนานจัง?? ผมก็ได้แต่แอบยิ้มเดินจากที่เราเดินมาสักพักผมก็เห็นคลอง ที่สองฝั่งเป็นบ้านเรือน เลยลองยกกล้องขึ้นมากดชัตเตอร์ดู รูปที่ได้ก็สวยไปอีกแบบ "พี่ๆถ่ายรูปมุมนี้ให้ผมหน่อยครับ ตึกข้างหลังสวยดี" ผมก็นับ 3 2 1 ยิ้ม น้องก็ยิ้มแบบกล้องผมแทบละลายระหว่างที่ผมกำลังปรับโฟกัสอยู่นั้น น้องก็ถามผมว่า "แล้วพี่เคยถ่ายรูปหรือบันทึกร้อยยิ้มของตัวเองในกล้องตัวเองบ้างไหม ปกติเห็นแต่ถ่ายรูปคนอื่น"
เอ่อ มันก็จริงของน้อง ตั้งแต่ผมได้กล้องตัวนี้มาผมก็ยังไม่มีรูปตัวเองจากกล้องตัวนี้เหมือนกันนะ เพราะปกติได้แต่ถ่ายรูปคนอื่นถ่ายวิวบ้างเอางี้ในเมื่อพี่สอนให้ผมได้รู้จักกับกล้องฟิล์ม ผมก็อยากจะตอบแทนพี่ด้วยฝีมือถ่ายรูปจากกล้องฟิล์มครั้งแรกของผม อ่ะๆ ยิ้มๆนะพี่ 3 2 1 หลังจากเสียงชัตเตอร์ได้ดังขึ้น เสียงหัวเราะแห่งความสุขก็ดังตามมาทำเอาผมยิ้มแทบไม่หุบเลย เพราะความประหม่าของตัวที่ไม่เคยอยู่หน้าเลนส์แบบนี้มานานแล้วหลังจากที่ถ่ายรูปกันเสร็จ ผมก็ถามความรู้สึกของน้อง ว่าที่มาถ่ายรูปวันนี้ และการฝึกถ่ายฟิล์มครั้งแรกเป็นอย่างไรน้องก็ยิ้มพร้อมกับบอกความรู้สึกว่า "ก่อนที่จะกดชัตเตอร์ถ่ายแต่ละใบนั้น ต้องปรับค่าต่างๆ ที่ต้องใช้สมาธิและความใจเย็น ที่หมุนหาโฟกัส และบวกกับความตื่นเต้น ที่มาพร้อมกับความสุข ว่ารูปที่ถ่ายด้วยความตั้งใจของเรานั้นจะเป็นอย่างไร"
นี่แหล่ะคือเสน่ห์ของกล้องฟิล์มที่ผมหลงรัก…